ГУДОК

Ті менсьым висьтӧс гӧгӧрвоад асьныд,
Ті тӧдад, ачыс шуда кад эз лок.
Сы вӧсна вежӧр менам талун казьтӧ,
Кыдз коркӧ тышӧ чуксавліс гудок.

Заводсянь кыкӧн котӧртісны бокӧ,
Са паськӧм налысь мыськис кӧдзыд зэр.
— Вай сувтлам, — Птаха кутліс Василёкӧс,—
Оз аддзы ӧні тась легионер.

А сынӧдті век паськаліс зэв ылӧдз
Гудоклӧн тышӧ чуксалана гор.
И быд рабочӧй сьӧлӧмнас сэк кыліс:
Буржуйлы тайӧ — вернӧй приговор.

— Эн шогсьы тэ.
Ӧд тышын миян шудным,—
Ас бердас воксӧ топӧдліс Андрий. —
Тэ кылан? Юргӧ,
Юргӧ, и оз дугды...
Да, бушков пиын чужим тэкӧд ми!

Кӧть тіралыштіс кӧмтӧм кока зонка,
Лӧз синъясас жӧ ворсіс югыд нюм.
Ӧд сійӧ помтӧг эскис ыджыд воклы:
Гудоккӧд тшӧтш и чужас мича лун.

Дерт, ставлы тӧдсатор ме тані казьті.
Но асылын, кор юрӧбтӧ гудок,
Ме аддза цех, а сэн — выль Птаха — мастер,
Ремесленнӧйысь орччӧн — Василёк.