ПЫДӦСТӦМИН


Уна мытшӧд вӧлі туй вылын. А ӧні
Ӧтнам сулала ме пыдӧстӧмин дорын.
Тэнӧ кора гусьӧн шӧпкӧмӧн: «Тэ кӧні?
Волы... Отсав... Бӧръя кутӧдыс нин орӧ».

Мый и кора... Тӧда, тэныд важӧн веськодь.
Олан мӧдӧн, мӧдкӧд, мӧдлаын. И мый нин...
Кусӧм шонді сӧмын ӧшалӧ юр весьтын.
Ӧти воськов, сэсся некор нин оз кыйны.

Уна чукыль вӧчис туйӧй. Эз вӧв кокньыд.
Со тай кытчӧдз воис, водзын — помтӧм кушин.
Менӧ кылан кӧ да он кӧ вермы локныд,
Сідзкӧ вунӧд менсьым нимӧс. Дзикӧдз вушты.