ТӦВСЯ АСЫВ

Мороз и шонді; шемӧс — луныс!
Тэ узян асъя чӧскыд унмӧн, —
Ӧд кад нин, садьмы, роч акань:
Вай калькӧд ониша лӧз синтӧ,
Коль ассьыд шоныд узянінтӧ,
Пет войвыв кодзулӧн, бур ань!

Со рытнас тӧрыт вӧлі турӧб,
И тӧлыс, лымсӧ чашйиг, дурис,
А гӧгӧр кымӧр вӧлі сьӧд, —
Тэ войнас пукалін зэв сёрӧдз
Ас жугыль пемыд ӧшинь дорад.
А талун... видзӧд ӧшиньӧд:

Лӧз кельыд небеса вевт улын
Кын эжыс вевттьысьӧма мулӧн.
Лӧз дзирдалан шӧвк гынйӧн скӧнь,
И дзоргӧ гыӧр пыр коз нӧрыс,
И сӧмын сьӧд сулалӧ вӧрыс,
Ва визувтӧ йи улын лӧнь.

Веж янтар югыд пырӧм жырйӧ
И, гора трачкакылігтырйи,
Каминын пес ломтысьӧ жар.
Зэв лӧсьыд мӧвпавны пач дорын.
Но, гашкӧ, доддявны ми корам
Сьӧд вӧвнымӧс, код том и яр.

И асъя лым кузя, кыдз бордъя,
Вӧв тшынъяс-нуас, муса ёртӧй,
И аддзам толӧм потшӧс дор.
И волам тыртӧм ыбъяс йӧрӧ,
И видлам рекмӧм-кушмӧм вӧрӧс,
И берег — менсьым мусатор.