ВЕЛӦДӦМ


«Эн шӧрас кутчысь, чеган керсӧ!
Да-а, киыд тэнад керсьыс ён!» —
тадз шулывлісны коркӧ нерсиг
мен ёртъяс, кор ме, збодер зон,
бӧр локті гортӧ кердін йирны.

Бригада. Ӧти мӧвп сэк воліс:
«Оз артмы накӧд уджыс. Сирӧн
дзик, чайта, тырӧмаӧсь ловъяс.
Куш гальскӧм налӧн, теш да серам».
Но скӧрӧс пӧдтывлі, да сӧмын
крук сибдымӧныс сатшліс керйӧ,
да увйӧ бруткывлі кок зьӧмӧн.

Тадз колис вежон. Гортӧ волі
да усьлі сёйтӧг вольпась вылӧ.
Эз бара клубӧ ветлӧм лолы.
Да кутшӧм сэні йӧктӧм-сьылӧм,
кор сямыд уджавнытӧ абу,
да ставсӧ босьтан гӧгйӧн, вынӧн,
кор озджык артмы йӧзкӧд радын
ва визув паныд пыжын сынны.

Но сэсся тӧлысь, мӧд и коймӧд...
И артмыны ӧд мыйкӧ пондіс.
Сэк казялі, мый оз нин вомав
да некод воддза моз оз шмонит.
А серамтӧгыд кыдз и олан?
Ӧд серам ас местаас колӧ,
кор дзик нин коркӧ пикӧ волан,
да синмыд вӧчанторсьыс полӧ.

А ӧні бӧрӧ коли ставыс,
бригадаысь ме важӧн муні.
Дай олӧм йӧзсӧ сэтысь разйис:
код ӧні бокын, код и муын...
Но аслым шула мукӧд пӧръя,
кор уджӧй лёка вӧчсьӧ-керсьӧ:
«Эн смекайт, зонмӧ, асьтӧ. Шӧрас
эн кутчысь, орӧдан ӧд керсӧ!»