ЛЭБАЧЬЯСЛӦН СТОЛӦВӦЙ

Тӧв кежлӧ быд во ӧшинь улӧ ме сувтӧда ичӧтик пызан. Тайӧ лэбачьяслы столӧвӧй. Найӧ ӧбедайтӧны, пажнайтӧны сэні, а дон оз мынтыны. Лӧсьыд — нинӧм он шу. Гашкӧ, сы вӧсна и векньыдик пызан гӧгӧрысь пыр позьӧ аддзыны гӧстьясӧс. Найӧ чирзӧны, чеччалӧны, весиг корсюрӧ косьӧ волӧны.

Татысь позьӧ аддзыны и гӧрд морӧса жоньӧс, и мудер пышкайӧс, и ичӧтик пыстаӧс.

Кӧть пызан вылысь и оз бырав сёян, а лэбачьяс век жӧ старайтчӧны заптысьны. сёясны-сёясны пӧттӧдзыс, сэсся дзебасны вомкӧтшас зӧр тусь либӧ нянь крӧшки и нуасны сійӧс асланыс гуся йӧртӧдӧ, мӧдысь кежлӧ. Запаснад ӧд гажаджык, таысь найӧс видны оз позь.

А вот пышкай торъя нин горш да мудер. Ачыс кӧ сійӧ пӧт, мукӧдъяс вӧсна оз тӧждысь. Аддзас пызан вылысь пыстаӧс, лэптас гӧнсӧ, кутас эршасьны, горзыны: «Чик-чирик... чик-чирик... Мун татысь... мун татысь...» Он кӧсйы, да лоӧ мунны, быд крӧшки вӧсна ӧд он кут пинясьны да косясьны.

Ӧтчыд ме аддзылі татшӧмтор.

Бушкола вой бӧрын лэбачьяслӧн столӧвӧй тыри лым улӧ. Асывнас сэтчӧ нуръясьны медводз жбыркнитіс-лэбис тӧдса пышкай. Сійӧ пуксис пызан вылӧ, видзӧдліс гӧгӧр, а сэні, лымйысь кындзи, немтор абу. Шогӧдіс пышкайӧс. Мый вӧчны? Оз ачыс кут весавны лымсӧ, кокыс вермас кынмыны. Котралыштіс-котралыштіс, сэсся лэбзис потшӧс вылӧ да кутіс кыйӧдчыны.

Недыр мысти пызан вылӧ пуксис пыста. Сійӧ эз повзьы пышкай моз, нырнас да кокъяснас заводитіс шыблавны лымсӧ. Мый кӧть и ичӧтик, а зіль, ӧти здукӧн кодйис гуран. Пышкай пукалӧ да гусьӧникӧн сералӧ: «Уджав, чойӧ, уджав...»

Со и лым улысь тыдовтчисны медводдза зӧр тусьяс. Ӧні позьӧ нуръясьыштны. Кокыштіс гоз-мӧдысь, а пышкай сэні нин.

— Нӧрӧвитлы, чойӧ, ме первой кынӧмӧс тырта.

Пыста эськӧ заводитліс жӧ видчыны, колі пӧ тшӧтш отсасьны, но кывзас ӧмӧй пышкай. Сідзи и вӧтліс чойсӧ.

Мем жаль лои ичӧтик зіль пыстаыс.