СӦСТӦМ СЫНӦД

Шуӧны, кӧч пӧ полысь. Гашкӧ и, полӧ. Но Ягвыв сиктын эм сюра-тошка мужик. Тӧдліс кӧ кӧчыд эськӧ Микул йылысь, вылӧ нырсӧ лэптіс.

Сёр рытын, гортас кӧ битӧм, Микулыд оз пыр керкаас, виччысьӧ кильчӧ пос помас гӧтырсӧ да челядьсӧ. А медым ӧтнас кольччис узьны, сиктса войтыр оз помнитны. Но колӧ жӧ лоны, гӧтырыс, пӧрысьӧ-нэмӧ, «артистасьны» кутіс. Тӧлысь «Войпук» репетируйтісны, фестиваль кежлӧ дасьтысисны.

— Эн пӧ и думайт карад лэччӧм йылысь, — мурӧстывліс Микул аслас дона пӧлыслы.

Мӧдыс чӧв оліс. А сэсся верӧссьыс гусьӧн, нывкаяссӧ тшӧтш карсӧ петкӧдлыны аскӧдыс босьтіс, и шутёвтіс фестиваль вылӧ.

Пукалӧ Микул ӧшинь дорын, семьясӧ виччысьӧ. Пемдыны нин кутіс. Биасьны лои. И друг пызан вылысь син улас уси талунъя газет. Медводдза лист бокас бура ыджыд снимок. Йирмӧг босьтіс мужиктӧ. Ягвыв сиктса аньяс пиын долыда нюмъяліс Лидя. А уліас гижӧд: «Талун Сыктывкарӧ воисны...» Микулӧс быттьӧ чышкыштісны керкасьыс, кильчӧ содсӧ бокъяснас лыддис. «Мед сӧмын тьӧща эз слӧймы водны»,.. Но тьӧщалӧн битӧм ӧшиньяс улӧ воӧм бӧрын тӧд вылас уси, мый «Войпук» спектакль нуӧдысьнас, сьыланкывъяссӧ босьталысьнас репетицияяс вылын вӧлі булки кодь чужӧма тьӧщаыс.

Он ӧд вӧзйысь кодкӧ ордӧ узьны, йӧйӧн нимтасны. Бӧр кайис гортас, керкаӧ, дерт, эз пыр. Пукалӧ поска помын. Кынмӧ, йирмӧг босьтӧ, но пукалӧ.

Вой шӧр бӧрын нин воисны карысь «артистъяс». Дзиръя дорсяньыс котӧртысь ичӧтджык нылыс чуймӧмӧн юаліс:

— Мый нӧ тані тутвидзан, батьӧ?

— Сӧстӧм сынӧдӧн лолала! — мурӧстіс Микул.