ТУЛАН КЫЙӦМ

Ӧтчыд Закар Из сайӧ ветлӧма кыйсьыны. Ӧти асывводзӧ сӧмын на петас пывсянсьыс, Ваткыль, видзӧдӧ да, туяліс нин кутшӧмкӧ зверӧс.

Закар видзӧдлас копыртчӧмӧн:

— Тулан тай, — шуӧ.

Туланӧс коктуялігтырйи локтасны гыркса пу дінӧ.

«Татчӧ пырӧма», — мӧвпыштіс Закар.

Сэсся кыйсьыся-понъя кутасны зверлысь петӧм виччысьны.

Дыр виччысясны. Коркӧ тулан мыччас юрсӧ да (лыйны кӧсйигкостаыд) ньӧв моз лыйыштас — пуӧ каяс.

— Он ылӧ пышйы, — шуӧ Закар.

Ачыс гымкылӧ лыяс. Тулан уси. Закар кӧсйӧ на босьтны тулантӧ-а, видзӧдӧ да, понйыс пышйӧдӧ нин. Чуксалас, чуксалас понйӧс — коркӧ, недыр мысьт, пон бӧр локтӧ, бӧжсӧ легӧдӧ, леститчӧ. Закар бедь босьтас да сійӧс сьӧлӧм бурмытӧдзыс швачкӧдас-нӧйтас. Пон, горзігтырйи, кытчӧкӧ гӧнитас.

Рытъявылыс нин Закар локтӧ пывсянӧ. Видзӧдӧ: туланыд порог улас куйлӧ. Быдсӧн оз ло лӧсьыд сьӧлӧм вылас.

— Вӧлӧмкӧ, — шуӧ, — понйыд гортӧ вайӧма тулантӧ, а ме сійӧс жӧ и нӧйті!

Сы шӧрӧ и Ваткыльыд локтас, век важ мозыс леститчӧ.

Да, бур и пон вӧлӧма Ваткыльыд.