ВУНӦДӦМ ГЕРОЙ


«Ӧд вӧлі пыж, и вӧлі ӧзын...»,
Мый морыс ковмис меным йӧзын?
Но гӧбӧч шуд лаз зептӧ босьті,
Да ыджыд ноптыр сюрнянь косьті.
Ас йӧзлы корсьны петі гортысь
Выль шемӧс му. Ме, ӧтка корсьысь,
Кузь туйӧ вӧрзи шыӧн-пуртӧн,
Но весьӧн лоис мусӧ куртӧм.
Ме вуджи юяс, изъяс, эрдъяс,
И муыс-ваыс менӧ вердліс.
Но мойдвыв муыд эз ло воча,
Кӧть вӧлі сьӧдъясын и рочын,
Кӧть сюрліс би пыр, ва пыр вуджны,
И соскӧс уна пӧръя пуджлі.
Лёк вынӧн венлі, письтлі гусьӧн,
А коркӧ мунлі-й лӧз ной кузя.
Ме гундырлилысь юръяс сӧтлі,
И эзысь-зарни нопъям лӧдлі,
И авъя нывъяс-аньяс бокӧ,
Дерт, нёровтчывлі, бур-ӧ, лёк-ӧ.
И кыпыд гора сьылан сьывліс
Ме йылысь нэмӧвӧйся сьылысь.
И гаравлісны шогӧн-гажӧн,
Но ставыс кольӧма тай важӧ.
Кор кулі сёӧд дзормӧм сьылысь,
Сэк войтыр вунӧдіс ме йылысь...
Мый корси кӧнкӧ бокын, йӧзын?
Ӧд вӧлі пыж, и вӧлі ӧзын,
И керка – куд кодь кыркӧтш йылын...
Но пыжӧй сісьмис ӧзын вылын,
Сьӧд вӧвдом сюръя воймис, пӧрис,
Дзуг раскӧн вежсис пожӧм вӧрыс.
Выль войтыр менӧ оз нин сьылӧд,
А корсян муӧй воши ылӧ.