ТУНДРАЛӦН КӦЗЯИН

Син восьтӧ лун, и кӧдзыд — быттьӧ спирт,
Кӧть тупкы чум да лунтыр сэсь эн петав.
Но яран — татчӧс, кӧдзыдыс оз жмит
И, зверьясӧс моз, котравны оз плетяв.
Спокойнӧ сійӧ восьтӧ ассьыс чум
Да шапкатӧгыс ывла вылӧ петӧ.
Сэн чикрӧдлыштӧ син и босьтӧ лым
Да мыссьӧ. Тӧлыс юрсисӧ куш летӧ.
А сэсся дасьтӧ кӧръяс йитны дадь,
Нёль йитӧ бык — и лэбовтӧ, кыдз бушков,
И вошӧ ылӧ, енэж нёвтас надз,
Куш кольӧ чум да ывла кӧдзыд ружтӧм.
И тадз быд лун скӧр тундраыслысь эрд
Кӧр даддьӧн сійӧ мерайтӧ Уралӧдз,
Би киньӧн сявкйысь ручӧс корсиг сэк,
Лӧз кынь да места, кӧрлы кӧн эм яла.
И шог оз тӧд — век озыр сылӧн чум
Быд чери-яйнас, дона зверьяс куӧн.
И трубка нёнялӧ — вом дорас ӧзйӧ нюм,
И гордӧй сійӧ аслас чужан муӧн.