СЮРС

Миян грездын тайӧ сюрс кывсӧ оз вӧлі тӧдны. Пӧрысьджык йӧз вӧлі сӧмын ёрччӧны тайӧ кывнас, кор ёна дӧзмасны, шуасны: «Сюрс сӧтана!» Татшӧм кывъяссӧ корсюрӧ ме кывлі, но ог вӧлі гӧгӧрво (меным вӧлі квайт арӧс на сӧмын!), мый сійӧ сэтшӧм «сюрсыс» да «сӧтанаыс», кодныс на пиысь ыджыдджыкӧсь да ёнджыкӧсь. Сэсся со коркӧ-некоркӧ и гӧгӧрвои.

Бабӧ велӧдӧ вӧлі менӧ ӧти-кык лыддьыны; сёӧдз вӧлі кужа нин, велӧдӧ сё саяс: сё ӧти, сё кык, ... куимсё ӧти, куимсё кык, ... ӧкмыссё ӧкмысдас кӧкъямыс, ӧкмыссё ӧкмысдас ӧкмыс, ... (сэсся другысь шуис бабӧ) «сюрс». Ме первойтӧ чуйми... а сэсся аслам кыдзкӧ шусис: «Сюрс сӧтана!» Бабӧ тшӧк ланьтіс, эз путьмы нинӧм шуны. Гырысь вокъяс вак-вак серӧктісны. А мамӧ локтіс ме дінӧ да ньӧжйӧникӧн юрси пратьӧд някыртіс: «Эн шу мӧдысь мый оз ков!»

Сэсся некор нин мӧдысь эг шулы тайӧ кывъяссӧ. «Сюрс» кывсӧ коръясӧкӧ эськӧ и шулывлі — «тысяча» пыдди, но мӧд кывсӧ, «сӧтанасӧ», ньӧтчыд эг шулы. Сӧтананас, вӧлӧм, шуӧны сюра омӧльӧс. Дзик нинӧмла найӧс казьтывныс — сюраӧсь кӧть сюртӧмӧсь сэсся. Натӧг нин кыдзкӧ олам!