ТУННЫРЪЯК

Ӧти мужик миян кутшӧмкӧ деревняысь вӧлӧма. Сідз висьтавлӧны пӧрысьяс да ме налысь кывлі. Ветлӧма Ярсем дырйи тӧргуйтны Ярсем лун кежлад. Тӧвар вузалас зэв бура, и оз тырмы, а куим лун ещӧ колӧ тӧргуйтны. Мӧдӧдчас войын гортас мунны тӧварла, аски кежӧ вайны. Пондас шортіыс вуджны, да вӧлыд друг сувтас, оз вермы кыскыныыс. Пондас вӧлӧс вӧтлыны, видзӧдлас: бокас пукалӧ кутшӧмкӧ зэв ыджыд дядьӧ, тшан кодь кыз. Вӧлыд оз вермы кыскыны. Мужик пондас шуны дядьӧыслы:

— Чеччы ли, мый ли!

Ачыс повзьӧма ёна. Дядьыс сэсся куритчыны корас. Мужикыд, дерт, куритӧдны пондас и шуас:

— Ме муна тӧварла!

А мӧдыс шуӧ:

— Ме лоа Тунныръяк, а мунан, да Пома да Матвейлы висьтав, мый менам тӧварыс быри жӧ, мед ваясны тӧвар. Ме лоа Тунныръяк, висьтав, мун да.

— А кӧн нӧ Пома да Матвейыд олӧны?

— Эн тэ некодӧс корсь, толькӧ коймӧд шор вуджигад висьтав:

— Пома да Матвей, Тунныръякыд корис тӧвар, — сідз висьтав. Сійӧ кӧсйысис, мӧдыд прӧщайтчис, и мыйӧн чеччис, вӧлыд кымынь суп-сап усис, сэтшӧма вӧлӧм зэлӧдчӧма и оз вермы нуныыс. Сэтшӧм сьӧкыд вӧлӧма Тунныръякыд.

Сэсся кык шор мунас, коймӧд шор пондас вуджны да сэтӧн горӧдас:

— Эй, Пома да Матвей, Тунныръяк тӧвар корис!

Сэсся пӧ тай шум кутшӧмкӧ, быттьӧ пӧ гӧлӧс кывліс, но а ме пӧ сэтӧн, дерт, эг сулав, муні сідз.