СЬӦЛӦМ ДОЙДӦМ

Эштӧдтӧм повесьтысь юкӧн

Ветлывлінныд-ӧ ті гожся мича асылын Сыктывкарлӧн уличаяс кузя? Сэтшӧм ӧд лӧсьыд удж вылад мунігӧн гортсьыд водзджык петӧмӧн надзӧник восьлавны сӧстӧм да гажа уличаяс кузя, кӧть здук кежлӧ пуксьыштлыны мичаник скверъясӧ сувтӧдалӧм скамьяяс вылӧ, либӧ кӧть и шойччан луннад нарошнӧ петавны асъя чӧскыд сынӧднас лолыштны.

Лӧсьыд сэки! Джуджыд керкаяс саймовтӧны неважӧн на кыпӧдчӧм шондісӧ, сынӧдыс сӧстӧм да ыркыд. Асфальт туйыс да тротуаръяс югъялӧны, тыдалӧ, войнас зэрыштӧма, либӧ асывнас нин удитӧмаӧсь пызйыны туйсӧ да тротуаръяссӧ ваӧн.

Уличаяс вылын йӧзыс гежӧд на. Дерт, кӧнкӧ, удж вылӧ тэрмасьӧны: карыд олӧ лун и вой. Кодкӧ шойччӧ, а унаӧн и уджалӧны войся сменаясын. Со шыалӧ нин кар сайын самолёт. Либӧ карӧ воысь, либӧ лэбзьыны лӧсьӧдчысь.

Со и медводдза автобусъяс петісны рейсӧ. Кымын мортӧс найӧ нуасны лунтырнад карлӧн ӧтар помсянь мӧдӧ. Весиг тешкодь кыдзкӧ: быттьӧ велалӧмыд автобус дінас, колӧ кӧ кык-куим квартал кост мунны, подӧн он нин восьлав.

А керкаясыс кар пасьтаын! Нёль да вит судтаяс. Он кӧсйы да окота шуны: найӧ тшакъяс моз быдмӧны. Он кӧ волы улича вылас во либӧ мӧдӧс, шензьымӧныд лоӧ: сы мында выль керка быдлаын удитӧма кыптыны. И быд керкаын олӧны уна дас семья. Мукӧдъясас — сё семьяӧдз. А квартираяс век оз тырмыны!

Со улича кузя, тойласигтыр да шумӧн, мунӧны нывъяс. Быдса котыр. Дерт, кӧнкӧ, стрӧитчысьяс: сьӧд да лӧз комбинезонаӧсь, паськӧмныс резсьӧма сёйӧн ли, известкаӧн ли. Тыдалӧ, штукатуръяс да маляръяс.

— Кытчӧ тэрмасяд, нывъяс? — кылӧ горӧдіс пӧдругаясыслы ӧти. — Удитам на...

Ныв котыр вуджис улича вомӧн, лэччис увлань Сӧветскӧй улича кузя. Водзын тыдаліс аэровокзал. Кутшӧма вежсис карлӧн тайӧ шӧр уличаыс бӧръя воясас! Гырысь керкаяс туй пӧлӧн. Веж топольяслӧн рад. Югъялысь асфальт кок улын. Гашкӧ, лунтырнад туй кузя ветлысь уна машинаяс и няйтӧсьтасны туйсӧ и сынӧдсӧ, но ӧні, асывводзнад, гӧгӧр на сӧстӧм, сынӧдыс азым, чӧскыд.

Карлысь уличсӧ гажӧдісны и тайӧ нывъясыс, кодъяс гигзиг да радлігтыр мунісны удж вылӧ. Со ӧд кыдзи ӧні: нывъяс мунӧны удж вылӧ и радлӧны. Найӧс оз повзьӧдлы, мый водзын — лунтыръя удж. Мӧдарӧ, найӧ тэрмасьӧны, медым ӧдйӧджык кутчысьны уджӧ, вӧчны ассьыныс карнысӧ мичаджыкӧн, гажаджыкӧн.

Нывъяс котырын и Лена Канева, гӧгрӧс чужӧма нывка. Сійӧ мукӧдъяс моз жӧ сьӧд комбинезона, но позьӧ казявны: паськӧмыс сылӧн абу на сэтшӧма няйтчӧма. Тыдалӧ, нывкаыс тайӧ паськӧмнас удж вылас мунӧ мӧдысь ли коймӧдысь. Каневалӧн юр вылас лӧз кӧсынка, сы улысь мыччысьӧны русӧй юрси пратьяс. Ленакӧд орччӧн сылӧн пӧдругаыс — Надя.

Надя пыр на туй чӧжыс шмонитіс аслас пӧдруга вылын, казьтыліс кутшӧмкӧ Витяӧс. Мӧдыс эз скӧрмы.

— Но тэнӧ! — шеныштіс сэсся Лена пӧдругаыс вылӧ. — Кыдзи тэныд абу дыш ӧтиторсӧ!

— Ме видзӧда да, тэ, Лена, сійӧн и тэрмасян, мед ӧдйӧджык аддзывны Витятӧ ассьыд! — эз лэдзчысь Надя. — А сійӧ ӧд ылӧдіс! Оз лок тэнад Витяыд талун миян дінӧ. Электрикыслы миян нинӧм вӧчнысӧ.

— Ок тэ, Надя, кутшӧм вреднӧй вӧлӧмыд! — серӧктіс Лена.

— Первойысь казялін? — еджыд пиньяссӧ петкӧдліс Надя, босьтіс пӧдругасӧ мышсяньыс сывйӧ, топӧдліс ас бердас. — Но тэ эн скӧрмы, Лена! Он?..

Нывъяс воисны выль стрӧйба дорӧ. Тайӧ вӧлі вит судта каменнӧй керка карлӧн шӧр улича вылын.

Лена видзӧдліс вевт улӧ нин вайӧдӧм ыджыд коромина вылӧ, сьӧлӧмыс ыркмунлі. «Тані ме уджала!» — радлыштіс думсьыс.

Мӧвп вылас воис мамыслы гижӧм письмӧыс. «Эк, вунӧді! — шуис аслыс да асьсӧ дивитӧмӧн моз. — Мый вӧчны... Рытнас, удж бӧрын, ковмас пошта кудъяс лэдзны».

Выль керкалӧн стеклӧтӧм на ӧшинь рамаяс сайысь нывъяс аддзисны вуджрасьысь мужичӧйясӧс.

— О, талун локтӧмаӧсь отсӧг вылӧ! — шуис кодкӧ. — Гажаджыка уджавсяс, сідзкӧ!

— Тыдалӧ, монтажникъяс либӧ электрикъяс, — содтіс мӧд.

«Гашкӧ и Витя тшӧтш тані!» — радлыштіс Лена. Витякӧд сійӧ тӧрыт тӧдмасис карса паркын да зонмыс пыр на вӧлі быттьӧкӧ син водзас.

Известкаӧн да мел пызьӧн киськалӧм пос тшупӧдъяс кузя нывъяс чеччалігтыр кайисны вывлань. Лена — медся водзын.

Воис нёльӧд судтаӧдз. Окота лои видзӧдлыны тӧрытъя мавтӧм жыр вылас, любуйтчыштны аслас уджӧн. Майбыръяс жӧ нин найӧ, кодъяс кутасны овны тайӧ керкаас! Комнатаяс югыдӧсь, шоныд, газ, ванна, — ставыс эм. Но Лена кӧть думайтіс та йылысь, эз завидьты: воас кад, и сылы сетасны татшӧм жӧ квартира. Уджавны сӧмын колӧ бурджыка.

Тӧрыт Лена медводдзаысь ӧтнасӧн ас кежысь уджаліс, ас ки помысь белитіс комната. Войдӧр вӧлі стенъяссӧ грунтуйтӧны, а сэсся едждӧдӧны мелӧн. Тӧрыт бригадир тшӧктіс Леналы белитны пастаӧн, кытчӧ колӧ гудравны мел, клей, кисьтыштны, ковмас кӧ, олифа. Кужӧмӧн колӧ гудравны, мед стенъясыс быдлаті лоины ӧткодь мичаӧсь, а то тшыкӧдны верман, выльпӧв ковмас ставсӧ вӧчны.

Лена удж помас нарошнӧ виччысис бригадирӧс, мед сійӧ видзӧдліс вӧчӧм удж вылас, донъяліс. Раиса Михайловна синъяснас дыр кытшлаліс стенъяссӧ, йирксӧ. Лена, лов шысӧ кутӧмӧн, виччысис, мый шуас бригадир. Сэсся Раиса Михайловна меліа видзӧдліс Лена вылӧ, нюммуніс, шуис:

— Бур, Лена. — Ещӧ гӧгӧр видзӧдліс да содтіс: — Молодеч! Весиг эг чайт, мый татшӧм мичаа верман вӧчны...

Тайӧ ошкана кывъясыс Ленакӧд тӧрыт вӧліны рытывбыд. Весиг паркын танцуйтігӧн сійӧ быттьӧкӧ аддзис Раиса Михайловналысь гажа синъяссӧ, кыліс ошкана кывъяссӧ.

Талун Леналы колӧ уджавны мӧд жырйын, витӧд судтаын. Но сылы зэв окота вӧлі видзӧдлыны ещӧ ӧтчыд тӧрытъя уджсӧ, любуйтчыштны ас киподтуйнас.

Лена восьтіс комната ӧдзӧссӧ, воськовтіс порог вомӧн.

Кодкӧ, кылӧ, горӧдіс:

— О, мича ныв талун миян дінӧ локтӧ! Матыстчы, матыстчы! Миянлы гажаджык лоӧ!

Но мый тайӧ? Комната тыр еджыд бус. Кодкӧ пыртӧма пос, сувтӧдӧма стен бердӧ, писькӧдӧ розь. Мый вӧчӧны тані тайӧ йӧзыс? Мыйла тшыкӧдӧны белитӧм да мавтӧм стенъяссӧ?

Леналӧн сьӧлӧмыс ёкмуні, окота лои бӧрддзыны. Горӧдіс:

— Мый ті тані вӧчанныд?

И сэки ныв кысянькӧ вылысянь кыліс Витялысь гӧлӧссӧ:

— Лена? Тэ?

Лена казяліс: Витя кайӧма пос вылӧ жӧ, тотшӧдӧ белитӧм йирксӧ комнаталысь. Аддзис Ленаӧс, чеччыштіс кӧзла вылысь, матыстчис:

— Чолӧм, Лена! Кыдзи узин? А ме тэнӧ войбыд вӧталі...

Леналы эз вӧв лӧсьыд: мыйла тадзи сёрнитӧ Витя, оз яндысь? Мый кӧть и танцуйтіс Ленакӧд тӧрыт, и гортӧдзыс колльӧдіс, но позис ӧмӧй тадзи сёрнитны? Йӧзсьыс колӧ яндысьны.

— Мый ті тані вӧчанныд, тайӧ жыръяс? — стрӧгысь юаліс Лена.

— Мый вӧчам? — серӧктіс Витя. — Ме со электропроводка мӧда нуӧдны... Мукӧдъяс кутасны трубаяс ӧшлыны... А тэ кӧні мӧдан уджавны?

Лена нинӧм эз вочавидз. Сылы вӧлі ставыс гӧгӧрвотӧм: тӧрыт стенъяс белитісны, а талун розьяс писькӧдлӧны. Сідзкӧ, ставсӧ выльысь вӧчны?

— Эк, тэ! — шуис Лена, крута бергӧдчис да уськӧдчис пос кузя увлань. Паныдасис Раиса Михайловна, мыйкӧ юаліс, но Лена весиг эз видзӧдлы бригадир вылӧ. Сійӧ эз кыв и Витяӧс, коді вӧтчис сы бӧрся да горзіс:

— Лена! Кытчӧ? Мый тэкӧд?

Лена кок увсьыс эз кыв мусӧ, котӧртіс да котӧртіс водзӧ. Петіс улич вылӧ. «Кытчӧ мунны?» — здук кежлӧ воліс юрас дум. Воис общежитиеас, спецовкасӧ пӧрччытӧг шыбитчис покрывалӧӧн вевттьӧм крӧвать вылас. Эз думыштлы весиг, мыйла пышйис удж вывсьыс, позис-ӧ тадзи вӧчны, мый шуас бригадир, мый шуасны нывъяс.

Крӧвать вылын куйлігӧн думыштіс тӧрытъя рыт йывсьыс, Витякӧд тӧдмасьӧмсӧ казьтыштіс.

Тӧрыт паркын сы дорӧ локтіс тӧдтӧм зон, корис танцуйтны. Корис рама, вежливӧя. Лена и ачыс поліскодь на тӧдтӧм зонъяскӧд танцуйтнысӧ, дай эз зэв радейт выль танецъяссӧ. Кыв ни джын шутӧг, тӧдтӧм зон вылӧ прамӧя видзӧдлытӧг, петіс бергалысь йӧз пӧвстӧ зонкӧд. Мӧдыс видзчысьӧмӧн муртса инмӧдчыштіс веськыд кинас Леналы коскас, шуйга кинас босьтіс сылысь кисӧ.

Леналы вӧлі веськодьӧсь зонлӧн юасяна видзӧдласъясыс. Тыдалӧ, зонмыс эз вӧв зэв варов, быттьӧкӧ полыштіскодь, эз пырӧдчы сёрниӧ. Тайӧ воис сьӧлӧм вылас Леналы.

Зон ӧтчыд матыстчыліс сы дінӧ, мӧдысь. Сідзи и колис рытыс, быттьӧ сэсся, наысь кындзи, некод эз вӧв.

Бӧрвылас нин, танецъяс помасьӧм бӧрын, зон юаліс:

— Позяс гортӧдзныд колльӧдны?

— Мыйла? — серӧктіс Лена. — Менӧ пӧдругаяс виччысьӧны.

— Позяс? — мӧдысь юаліс зон. — Менӧ шуӧны Витяӧн. Уджала электрикӧн стройкаяс вылын.

Гашкӧ, тайӧ и медсясӧ воис сьӧлӧм вылас Леналы: стройкаяс вылын жӧ уджалӧ.

— А ме — маляр, — нарошнӧ збоя шуис Лена. — Нимтылӧмаӧсь Ленаӧн.

— Сідзкӧ, миянлы колӧ лоны бур тӧдсаясӧн! — серӧктіс зон. — А ме тэнӧ унаысь нин аддзывлі. Сійӧн и матыстчынысӧ лысьті. Но, мӧдім?

Вӧлӧмкӧ, Витя и олӧ неылын Ленаяслӧн общежитиесянь. Гортлань надзӧник восьлаліг найӧ унатор йылысь сёрнитісны, сетісны ӧта-мӧдлы кыв и водзӧ аддзысьлывны.

— Виччысь, аски ми тіян объект вылӧ жӧ локтам, — ошйысьыштіс Витя. — Ме тэнӧ быть корсьла. Ладнӧ?

— Ладнӧ... — шуис Лена.

И вот, локтӧма. Медым Леналысь уджсӧ тшыкӧдны. Лена кӧ быттьӧкӧ вӧлі сы местаын, юаліс эськӧ медся водз: мыйла первой коліс белитны жырсӧ, а сэсся вӧлисти проводка нуӧдны. Позис ӧд сійӧс вӧчны водзджык.

«Эк, Витя, Витя! — курыда думыштіс ӧні Лена. — Ме ог вермы некыдз миритчыны тэкӧд». Мӧдарӧ кӧ, мыжа ӧмӧй таысь Витя? Мый видзӧдӧны бригадир, прораб? Уна думъяс бергалісны юрас Леналӧн. Код на ещӧ тӧдас, кыдзи сылы да мый сылы коліс вӧчны, кор аддзис аслас киясӧн мичмӧдӧм комнатаын монтажникъясӧс да электрикъясӧс.

Тайӧ думъясас вӧйтчӧмӧн Лена эз и казявлы, кыдзи унмовсис. Садьмӧдісны сійӧс пӧдругаясыс, кодъяс локтісны нин удж вылысь смена бӧрын.

— Мый? Висьмин? — юаліс Надя.

— Эг, — коса вочавидзис Лена.

— Сідзкӧ, пасьтась, ужнайтам да мунам кино вылӧ.

— Ог кӧсйы.

— Збыльысь, мый тэкӧд, Лена? Удж вылад эн вӧв. Бригадир шуис: лэдзи пӧ гортас. Эсійӧ тӧрытъя зонмыд юасьӧ вӧлі: кытчӧ пӧ воши Ленаыс. Мичаник зонмӧс крукыштӧмыд, молодеч. Рамнас тэ рам, а, вӧлӧм, кужан на зонъястӧ кутавны...

Нывъяс гораа сёрнитісны, сералісны, вежисны паськӧмъяснысӧ да шумӧн петісны столӧвӧйӧ.

Петігас Надя ещӧ на юаліс:

— Весиг сёйны он кӧсйы?

— Ог...

— Но и куйлы тшыгйӧн... А ми столӧвӧйсянь — кино видзӧдны. Индийскӧй картина. Радейтчӧм йылысь. Мунан тшӧтш?

— Ог! — чорыда мӧдысь шуис Лена.

— Да, тэнад, ме видзӧда да, Лена, характер! — дивитыштіс пӧдругаыс. — Эг на казявлы тэнсьыд татшӧмторсӧ. — Гашкӧ, кодкӧ ӧбӧдитіс?

— Эз.

Надя гӧгӧрвотӧма видзӧдліс Лена вылӧ, сэсся нинӧм эз шу, вӧтчис нывъяс бӧрся.

Лена виччысис, мый рытнас пыралас Раиса Михайловна. Гортас мунігӧн сійӧ унаысь кежавліс нывъяс дінӧ. Оз дыр кежлӧ пырав, семьяа нывбабаыдлӧн и гортас уджыс юр вывтыр. А мый шуас Лена бригадирлы? Кутшӧм кывъясӧн доръяс асьсӧ али мыжалас кодӧскӧ?

Лена зэв пыдди пуктыліс Раиса Михайловнаӧс, коді пыр сёрнитіс-велӧдіс бурӧн. Сюрлӧны кӧ бригадаӧ дышӧдчысьяс, сэки скӧрмылас, но оз лэдзчысь, кытчӧдз мортыс зіля оз мӧд уджавны.

Лена быдмис сиктын, кӧні йӧзыд радейтӧны волысьны ӧта-мӧдныскӧд, ветлыны керкаысь-керкаӧ. Кор могӧн, а кор и сідзи пукалыштны, варовитыштны ӧтитор-мӧдтор йылысь. Карад тайӧ, тыдалӧ, озджык вӧчсьы. Сэсся ӧд сиктад быдӧн ӧта-мӧднысӧ тӧдӧны, быттьӧкӧ ӧти рӧдвуж. Общежитиеад быдӧн жӧ син водзын. Ӧта-мӧдлысь став гусяторсӧ тӧдан. Но талун Леналӧн артмис кыдзкӧ ставыс ӧдйӧ: некодкӧд эз сёрнит, некодлысь эз юав, мый вӧчны. И ӧні Лена асьсӧ кыдзкӧ дивитіс нин.

Мӧдарӧ кӧ, мый сійӧ вермис вӧчны? Сьӧлӧмсӧ зэв ёна дойдісны, и сійӧ эз вермы кутны асьсӧ. Вочасӧн бырис и Витя вылӧ скӧралӧмыс. Ӧні эськӧ Лена кӧсйис, мед кӧть сійӧ пыраліс. Нинӧм ӧмӧй эз гӧгӧрво? Со Надя шуӧ: юасис пӧ, гашкӧ и тӧждысьӧ. Медъя и пыраліс эськӧ, сёрнитіс. Сэки эськӧ Лена сылы ставсӧ висьталіс.

Эз нин виччысь Лена бригадирӧс, но Раиса Михайловна, век жӧ, локтіс. Да ещӧ эз ӧтнас, а прорабкӧд. Бригадир бӧрся порог вомӧн воськовтіс и Степан Петрович. Кыкнанныс уджалан паськӧмаӧсь на.

— Но, дона ныв, висьтав, мый тэкӧд талун лои? — юаліс Раиса Михайловна, кор сійӧ пуксис пызан дорӧ. Степан Петрович пуксис сыкӧд орччӧн. — Ми тэнӧ сы вылӧ велӧдім, медым кратайтчин да ыръянитін?

Лена чӧв оліс.

— Чайтан, разряд сетім, рабочӧйӧ вуджӧдім, сэсся и позьӧ асныравны? — водзӧ нуӧдіс сёрнисӧ бригадир, Степан Петрович вылӧ синсӧ чӧвтлӧм бӧрын. — Тайӧ жӧ тэнад талун прогул артмис! Кыдзи ме табеляс пасъя?

Леналы забеднӧ лои, мыйла весиг Раиса Михайловна оз гӧгӧрво сійӧс.

— Висьмин кӧ, колӧ врач дінӧ мунны, справка вайны...

Лена кватитіс тумбочка вылысь мамыслы гижӧм письмӧсӧ, чургӧдіс бригадирлы. Мӧдыс первой чуймыліс, сэсся перйис конвертсьыс, лыддис, ышловзьӧмӧн нюжӧдіс: «Да-а-а...».

— Мый сэтшӧмыс? Кутшӧм шыӧдчӧм? — гӧгӧрвотӧма юаліс Степан Петрович, весиг нюжӧдіс кисӧ письмӧла, тшӧтш босьтіс да лыддис.

— Мый тайӧ письмӧыс висьталӧ? Тэнӧ дорйӧ? — юаліс прораб. — Ньӧти оз. Мамыдлы со ошйысян аслад уджӧн, а ачыд мӧд ног вӧчан.

— А ті, Степан Петрович, мый вӧчинныд менам уджӧн? — синва сорӧн юаліс Лена. — Ме зіли, вӧчи. А локтісны йӧз, и менсьым уджӧс... Позьӧ тадзи?

— Оз первойысь, и оз медбӧръяысь, — серӧктіс Степан Петрович. — Мый тэнад та вӧсна юрыд висьӧ?

Лена эз вермы кутчысьны, бӧрддзис.

Степан Петрович кыдзкӧ выль ногӧн видзӧдліс Лена вылӧ: вот ещӧ кутшӧм вӧлӧма тайӧ нылыс! Сылы вӧлисти лои гӧгӧрвоана, мыйла малярыс пышйӧма удж вывсьыс. Сідзкӧ, дойдӧмаӧсь сылысь сьӧлӧмсӧ. Но ӧд уджсьыс сылы мынтысьӧма, а выльысь вӧчас — бара мынтысясны. Ыджыд стройка вылад мыйыс оз овлы да!

— Тэ, Степан Петрович, чайтан, ме тадзисӧ сьӧм вӧсна? — быттьӧ гӧгӧрвоис прораблысь думъяссӧ Лена. — Кыдзи нӧ позьӧ мортлысь уджсӧ тадзи талявны, кыдзи вӧчид ті?

— Тэныд, комсомолкалы, прогулсӧ вӧчны оз жӧ вӧлі позь, а тэ вӧчин со, — нюммуніс прораб. — Ладнӧ, Раиса Михайловна, меным тані бавъявны да вензьыны некор. А тэныд, нывка, аски жӧ удж вылӧ. Вот ещӧ думыштӧма!..

Кӧть Степан Петрович и шуаліс тайӧ кывъяссӧ, веськыда кӧ висьтавны, нывкаыс прав. Эз нин ӧтчыд штукатуръяс да маляръяс скӧравны, кор налы ӧти уджсӧ кыкысь да куимысь лоӧ вӧчны. Но ӧд йӧзтӧ он прӧстӧ сулӧд. Виччысьны кӧ монтажникъяслысь да электрикъяслысь удж помасьӧм, штукатуръясӧс да маляръясӧс прӧстӧ сулӧдны ковмас. А простойсьыд прораб кыв кутӧ, кӧть и мыжыс абу сылӧн. Бурджык нин нывъяслы лишнӧй уджысь мынтысьны, простойяс вылӧ актъяс кырымалӧм дорысь. Трестса управляющӧй эськӧ сэки пыр и шуас: «Он кӧ куж йӧзыслы уджсӧ сетны, гашкӧ и прорабавныс он куж?» Со и лоӧ мунны мукӧд дырйиыс лёктор вылӧ.

Кӧсйис Степан Петрович асьсӧ правдайтны, и — эз вермы.

Прораб мунӧм бӧрын Раиса Михайловна выльысь лыддис Леналысь письмӧсӧ:

«Муса мамӧй, олан-вылан! Войдӧр кӧсъя юӧртны тэныд, мамӧй, аслам радлун йылысь. Талун ме ачым нин, некодӧн индавтӧг, белиті ыджыд жыр. Ок, мамӧӧй, кутшӧма ме зіли, мед мичаа артмис. Зэв ёна полі: мися, оз артмы нинӧм. А мича лои! Ӧні ме, дона мамукӧй, рабочӧй, сетісны разряд. Кутшӧм меным нимкодь, тӧдан кӧ тэ, муса мамӧй! Висьтав месянь поклонъяс быдӧнлы, коді менӧ эз на вунӧд. Босьта первойя удждон да тэныд гӧснеч, мӧдӧда — мича чышъян...».

Письмӧсӧ лыддьӧм бӧрын Раиса Михайловна дыр чӧв оліс. Мый сійӧ вермис шуны нывлы? Гӧгӧрвоис Леналысь дӧзмӧмсӧ, и сэк жӧ коліс чиршӧдлыны сійӧс: оз позь тадзи. Оз позь мунны удж вылысь, мый кӧть эз ло, он кӧ висьмы ёна либӧ доймы.

— Аски удж вылад быть мун. Кылан, Лена? — шуис сӧмын бригадир. — Эн йӧйтав! Ме гӧгӧрвоа тэнӧ, и сета кыв: водзӧ тадзи оз ло. Талун жӧ сёрнитам прорабкӧд да монтажникъяскӧд, мед зільджыка бергалісны. Гӧгӧрвоан?..

Сьӧкыд шуны, кутас-ӧ ассьыс кывсӧ бригадир, кыдзи мӧдасны делӧясыс мунны стройка вылын водзӧ, но Лена некор оз вунӧд, кыдзи дойдісны сылысь сьӧлӧмсӧ уджавны заводитігӧн. И, гашкӧ, дыр на оз бурд тайӧ дойыс. Сійӧ ӧд велӧдчигчӧжыс виччысис, кор петас асшӧр удж вылас, кутас зільны ставсӧ вӧчны бура, сьӧлӧмсянь, а артмис со кыдзи! Медводдза лунся уджсӧ жӧ бӧр жуглісны, ковмас кодлыкӧ выльысь вӧчны. Весиг и Витякӧд эз вӧв окота аддзысьлыны, кӧть эськӧ сійӧ абу мыжа: тшӧктісны — вӧчис. Но ӧд позис и сылы думыштлыны, кодлыськӧ пӧ вӧчӧм уджсӧ тшыкӧда.

Эз вӧв кокни Леналы мӧд луннас петны удж вылӧ...