ПОВЗЬӦДЧЫСЬ
Эжва посёлоксянь неылын эм неыджыд Ерӧмвад ты. Водз тулыснас быд во сэтчӧ пыралӧ Сьӧрт полойысь ваыс, а гожӧмнас тыыс бара кольӧ аскежас. Сӧмын ёна зэрӧм бӧрын сэтысь писькӧдчылӧ ичӧтик шор.
Ерӧмвад дорӧ тӧдтӧм йӧз ӧдвакӧ вермасны пырны: берегыс кадъя, сідзи и виччысь, кор чурскысян-вӧян коскӧдзыд. Сэтчӧ позьӧ веськавны сӧмын векньыдик туйӧд, кодӧс уна во чӧж вӧчлісны маті сиктъясын олысь чери кыйысьяс. Ты гӧгӧрыс быдмӧны лябиник пуяс. Джуджыд эжӧр да кузь пӧлянъяс сулалӧны вутшъяс вылын. Тыыс джуджыд, эмӧсь сэтшӧм местаяс, сюян ва пытшкас кык лопта пелыс — некытчӧ оз подйыв. И чериа сійӧ. Олӧны сэні гырысь сиръяс и ёкышъяс, кельчияс и гычьяс. Лэптан найӧс вугыр шатьӧн ваысь, а найӧ сьӧдӧсь, мисьтӧмӧсь, киад босьтны полан. Да и аслыссяма тыыс. Мукӧд дырйи лунтыр пукалан берег дорын, видлан уна места, а юква вылӧ немтор он кый. И луныс мича, и тӧлыс шогмана, а чери оз шед.
Челядь дырйи ӧткӧн ми некор эг лысьтӧй матыстчывлыны тайӧ ты бердас, чукӧртчам нёльӧн-витӧн, — сэки збойджыкӧсь. А полім «васаысь», код йылысь частӧ висьтавлісны чери кыйысь пӧльяс. Кӧть сійӧс и некод абу аддзылӧма, но сёрни вӧлі уна. Васа олысь то косявлас кодлыськӧ выль трегубеч, то ызӧбтылас ты шӧрас сідз, мый гыясыс паськалӧны берегӧдз. Ӧтнас сӧмын эз пов сыысь Сьӧрт грездса олысь Влас, ар нелямына ён морт. Гожся рытъясӧ сійӧ быд рыт волывліс ты вылӧ, вель дыр бруткӧдліс-повзьӧдліс чериясӧс кузь воропа ботанӧн. Кыяс ведра тыр чери, зургас веткисӧ берег дорӧ и шутьлялігтырйи мӧдӧдчас керкаланьыс, коді сулаліс тысянь неылын, гажа нӧрыс йылын.
Ми унаысь юавлывлім Власлысь, мыйла сійӧ лысьтӧ ӧтнасӧн пырны ты шӧрӧ, оз пов «васаысь», а сійӧ гиргӧ-сералӧ: «Найӧ мед поласны, кодъяслӧн юрыс пемыд. Некутшӧм васа сэні абу, ставыс тайӧ сӧрӧм».
Та бӧрын ми частӧджык кутім волывлыны повзьӧдчысь ты дорӧ, но пыжӧ пуксьыны, медым кыйсьыны шӧрас, вель дыр на эг лысьтӧй. А сэні рыт-асывсӧ дугдывтӧг сялькӧдчисны гырысь и посни черияс, быттьӧ вильшасисны да корисны ас дінас.
Ӧтчыд быдса кык вежон ми эг волӧй Ерӧмвад дорӧ. А кор лэччим выльысь, аддзим Власӧс. Сійӧ пукаліс ты дорын да шпуткис-куритчис.
— Бур, мый воид, талун ме тіянлы верма петкӧдлыны васа повзьӧдчысьтӧ, — сэсся чеччис, нуӧдіс миянӧс пыж дорас. Ми вӧтчим сы бӧрысь, эг тӧдӧй, шмонитӧ сійӧ либӧ висьталӧ збыльтор.
Пыжас куйліс пызанысь на кузь сир, синъясыс кӧш пасьтаӧсь, вомас быдса кушман тӧрас.
— Кыдзи нӧ татшӧмсӧ лэптін? — юаліс менам ёртӧй.
— Лэпті тай... Кык трегубеч косявліс, а коймӧдас веськалі.
Ми дыр сулалім пыж дорын. Гундыр сир кӧть вӧлі кулӧма нин, пыр на полім матыстчыны сы дінӧ. Некор эг чайтлӧй, мый татшӧм ыджыд чери вермӧ лоны. Уна жӧ пакӧсьт сійӧ, кӧнкӧ, вӧчис тыын олысь мукӧд черияслы.
Та бӧрын ми эгӧ нин кутӧй повны Ерӧмвад тыысь, весиг вель частӧ пыжӧн петавлім ва шӧрас. Да и повныс, вӧлӧмкӧ, дзик немторйысь.
