МЫЙЛА КӦЧЛӦН КЫК ПӦЛӦС ПАСЬКӦМ

Школаысь локтӧм бӧрын кык друг Виктор да Митя пуксисны рисуйтчыны.

— Мый нӧ эськӧ рисуйтан? — юаліс Виктор.

— Ракета, — вочавидзис другыс.

— Оз артмы. Ме видлі нин. Гашкӧ, кӧчӧс рисуйтам?

— Кӧчӧс кӧ и кӧчӧс. Видзӧдлам, коднымлӧн мичаджык артмас.

Дыр рисуйтчисны. Сэсся заводитісны краситны, старайтчӧны, ассьыныс уджнысӧ оз петкӧдлыны ӧта-мӧдныслы.

— Менам эштіс. Со кутшӧм мича лои, — ошйысис Митя.

— Менам абу жӧ тэысь мисьтӧмджык.

— Вот и менам, — эз сетчы Митя.

— Эн ошйысь. Та кузя ӧмӧй кӧчыдлӧн пельыс овлӧ. Тожӧ мем художник.

— А тэнад кӧчыд синтӧм, — дӧзмӧдіс другсӧ Митя. — Ой, кула серамысла... Синтӧм кӧч! Ха-ха-ха.

Дыр на, колӧкӧ, зыксисны детинкаяс, но сэки буретш пырис керкаӧ Викторлӧн чойыс Галина, коді велӧдчӧ учительницаӧ.

— Галя, менам ӧд кӧчыс мичаджык, — бумага листсӧ чойыслы мыччис Виктор.

— И менсьым на видзӧдлы, — шыасис Митя.

Галя видзӧдліс ӧти картина вылас, синсӧ вештыліс мӧд вылас.

— Кыкнанныд бура рисуйтӧмыдӧсь. Виктор, а мыйла тэ кӧчсӧ краситӧмыд еджыд краскаӧн? Ӧні жӧ тулыс. И кӧчыд важӧн руд паськӧм вежис.

— Ещӧ ошйысин, — тувкнитіс бокас другыслы Митя.

— Кӧчыд ӧд еджыд овлӧ. Ме и ачым музейысь аддзылі. Ветлам кӧть да видзӧдлам.

— Да, кӧч овлӧ и еджыд. Сӧмын тӧвнас. Еджыд паськӧмнад лым вылын сійӧс онджык казяв, — водзӧ висьталіс Галя. — А тулыснас, кор мӧдас сывны лымйыс, кӧчлӧн гӧныс вежсьӧ, лоӧ руд. Тайӧ бара жӧ сы вӧсна, медым омӧльджыка тыдаліс йӧзлы, зверьяслы. Еджыд паськӧмнад эськӧ кутшӧм ылісянь казялісны сійӧс.

Тулыснад вежӧны ассьыныс гӧнсӧ и уръяс, сьӧдбӧжъяс да уна мукӧд зверьяс.