МЕ СЭН


Ме сэн,
Кӧн скӧрысь бузгӧ море
И помся нӧйтчӧ гырысь вал,
Кӧн ушат помысь зэрӧм сорӧн
Ён шумӧн мунӧ ыджыд шквал;

Кӧн уткапи моз караб сунӧ
И мач моз вылӧ кыптӧ бӧр,
Кӧн поводдяыс вывті скӧр,
Кӧн кадыс олӧ арся лунӧн.

Ме сэні ветла лунын, войын,
И сім сьӧд кымӧр оз мем дзуг;
Ӧд нимӧй менам краснӧй воин
И сьӧрын выйим пищаль-друг.

Мед водзын муыс няйтла кизьӧр,
Мед поводдяыс турӧб, лёк,
Но меным индӧм тайӧ визьӧд
Оз тувччы весиг ӧти кок.

Ме тӧда, пель менам оз ылӧд,
Оз пӧръяв некор менам син;
Быд кадӧ аддза ме и кыла.
Визь дорӧд шӧйтӧ-ветлӧ кин.

И лыйны меткӧя ме кужа,
Оз повзьӧд менӧ немся грӧз;
Недарӧн ыстіс тайӧ уджас
Ас чужан муысь шуда йӧз.

И медым скӧрысь бузгас море,
Мед гыяс костын мунас вен,
Но коді сюйсьӧ вежтас дорӧ,
Мед тӧдас — ачым лоа сэн!