КАТЯ ДА КАТШЫС

Еджыд юрсиа Катя пукаліс зорӧд бокын, тяпкӧдіс-сёйис выя нянь. Нывкакӧд паныдӧн куйліс сувтса пельяса Катшыс да нюліс вом дорсӧ. Виччысис Катялысь чӧскыд кусӧк.

Катя чегыштас нянь торсӧ, кӧсъяс шыбитны понлы, но оз шыбит, ылӧдлӧ. Катшыс видзӧдӧ мелі синъясӧн, ӧвтчӧ шыльыд бӧжнас, быттьӧ кӧсйӧ шуны: «Вердышт и менӧ, Катенька, кынӧмӧй сюмалӧ».

А Катя оз гӧгӧрво. Сійӧ нарошнӧ пон ныр улӧ вайӧдлас няньсӧ. Эльӧдӧ, дразнитӧ. Дуригас эз и казявлы, кисьыс уськӧдіс ичӧтик нянь тор. Катшыс тайӧс и виччысис. Тшапнитіс вомнас, чӧскыда гульымтіс.

Скӧрмис нывка. Мый вынсьыс чужйис понлы морӧсас. Катшыс нораа ойӧстіс, дзебсис бадь кустъяс сайӧ.

Некодӧс лои ӧбидитны Катялы. Гажтӧм ӧтнаслы. Мамыс да чойыс куртӧны, пон пышйис.

«Ветла ӧмидз сёйны», — думыштіс нывка и мӧдӧдчис видзьяс кузя.

Кымын ылӧдз муніс Катя, сымын унджык ӧмидзыс. Нывка тяпкӧдӧ вомсӧ. Ок, чӧскыд! Лунтыр кӧть чӧсмасяс юмов вотӧсӧн.

Ёна на эськӧ сёйис ӧмидзсӧ, но юр весьттіыс кутіс лэбавны чушканзі. Повзис Катя. Вель ылӧдз котӧртіс кустъяс дінысь.

— Ма-мӧ! — повзис да горӧдіс сійӧ.

Ӧтиклаӧ уськӧдчылас, мӧдлаӧ... Мамыс ни чойыс некӧн оз тыдавны. Некысь оз аддзы и тӧдса зорӧдсӧ. Жар лои, пӧрччис чышъянсӧ.

— Ма-му-ук! Чо-йӧ!

Оз, некод оз шыась. Гӧгӧр шы ни тӧв.

— Ой, воши! — и Катя ыджыд гӧлӧсӧн бӧрддзис. Дыр на эськӧ лимзаліс, да пуяс сайсянь мыччысис понйыс.

— Катшыс, донукӧй! Мамӧ дорӧ нуӧд, — бӧрдігтырйи кевмысис Катя.

Пон оз матыстчы, пыр на, тыдалӧ, скӧралӧ нывка вылӧ. А Катя чуксалӧ сійӧс, бӧрдӧ. Дыр мысти нин Катшыс матыстчис, нюлыштіс нывкалысь ӧмидз дука кисӧ.

— Нуӧд, Катшыс, тэ жӧ зэв бур, — чышъян помсӧ сетіс понлы нывка. Катшыс курччис вомас чышъянсӧ и ас бӧрсяыс заводитіс кыскыны бӧрдысь Катяӧс. Тадзи найӧ мунісны вель ылӧдз. И сэки, сук бадьяс сайысь, Катя аддзис мамсӧ.

— Мамук! — ылысянь на горӧдіс сійӧ и бӧрддзис ещӧ на гораджыка.

Та бӧрын Катя некор нин эз нӧйтлы тӧлка Катшысӧс.