КАДЪЯС ДА ТУЙЯС


Кузь туйӧ вӧрзьытӧдз ми пуксьыштлімӧй здук.
Тадз сьывліс коркӧ баб мен ичӧт дырйи,
Кор пеша дорын печкис, а ме сартас чирйи,
И тшынныс сёйис синнымӧс, кыдз лук.

— Ме ветлі Киевӧ, — сэк висьталіс мен баб, —
Мед енлы кевмыны. И мунігчӧжӧй кори.
И кори локтігам. Ме вын эбӧсысь ори:
Ӧд быдса куим во! А эг эськӧ вӧв ляб. —

Ме Киевӧ жӧ муна. Бабӧйлӧн зэв шог висьт...
Кыдз юр вылад тэн сійӧ кӧдзыд ва оз кисьт?!
Но радлігтыр ме пукся самолётӧ.

Ми вылӧ кыпӧдчим, а юрын — «куим во»...
Но колис кад — и куим час эз ло, —
Ме Киевын, кӧн лунвыв шонді сотӧ.

1968