ШЕМӦС IHME
Сійӧ кулӧма вӧлі да дзебӧма нин, Hän oli jo kuollut ja kuopattu
унмыс личкӧма эжаа вӧтӧн. ja nukkui jo nurmen unta.
Гожӧм воліс нин гу вылас, дзоридзӧн тыр, Kesä kukkinut oli hänen haudallaan
тӧлыс шебраліс лымйӧн да слӧтӧн. ja talvi jo satanut lunta.
Но со быттьӧкӧ воссисны гуясыс тан, Mut on kuin haudat ne aukeis taas,
олӧм лолыштіс толаяс весьтӧд, elo henkisi hankia pitkin,
кӧні, мусаӧй, бӧрдӧмӧн сыркъялі ме, ja on kuin liikkuisi ristinpuu,
крестыс гу вывсьыд быттьӧкӧ вешйис. min alle ma impeni itkin.
Со нӧ, кудритӧ меліа сыналӧ тӧв! Kas, ilmassa kutria leijailee!
Со нӧ, чышъяныд дӧлалӧ ылын! Kas, kaukana huntuja häilyy!
Тайӧ тэ, тайӧ тэ, менам сьӧлӧмшӧр ныв, Hän, hän se on itse, mun impyein,
тэ ӧд кулӧмысь, кулӧмысь мынін! hän kuololta, kuololta säilyy.
Пидзӧс вылам сэк толаас лэдзчыся ме, Minä hangelle lankean polvillein,
сьӧлӧмшӧрӧйлӧн сывъяс ме суна. minä armahan syliini suljen.
Видзӧд! Сувтігам вужвыйӧн вежсьӧма му, Ja katso! Kun nousen, on muuttunut maa
и ме дзоридзьяс пӧвстӧдыс муна. ja kukkien yli ma kuljen.
Комиӧн гижис
Баженова Ӧльга
Суомиӧн гижис
Eino Leino