КӦКЪЯМЫС КОКА ПОН

Олісны-вылісны старик гозъя. Мунісны найӧ ӧтчыд вӧрӧ чӧд вотны. Локтіс на дорӧ пон да кутіс бӧрдны-вӧзйысьны.

— Босьтӧ менӧ сьӧрсьыныд, криста ради!

— Кытчӧ нӧ ми тэнӧ босьтам? — шуӧны гозъя.

— Босьтӧ, ме тіянлы буртор вӧча, горт видзны кута. Котралі ме, котралі — некоді оз босьт. Водзті менам вӧлі кӧкъямыс кок да котралігам вошті нёль кокӧс, ӧні менам сӧмын нёль кок коли. Нӧшта кӧ кута котравны, ещӧ на кык кокӧс вошта. Кык кок кӧ кольӧ, ме кула, да сэки му вылас пон оз ло.

Жаль лои старик гозъялы понйыс и босьтісны сійӧс.

Со-й ӧні пон нёль кока, и видзӧ-дӧзьӧритӧ мортлысь гортсӧ.