ПОЭТЛӦН СЬЫЛАН


Уна нэмъяс сьыліс колип
Ассьыс нэмӧвӧйся сьылан.
Сыӧн нимкодясис коми, —
Лӧсьыд, кодыр долыд кылан!
Кыпыд сьыланкывтӧг, ёртъяс,
Сьӧкыд вой пемыдын овны:
Сьыланкывлӧн зарни бордъяс
Кокньӧд вайӧны морт ловлы.

Но со кыа и яр шонді
Вӧлі мыччысьӧны ылын.
Коми мортлы мыйкӧ шоныд
Друг сэк ӧвтыштіс му вылын.
Парма вӧрті, пуяс костӧд
Лэбис сьӧлӧмбердса сьылан.
Киссьӧм лазъя коми морт сэсь
Мыйкӧ матыссаӧс кыліс.

Кыліс сэтысь ассьыс доля,
Ассьыс шогсӧ, ассьыс гажсӧ
И кыдз сёрнитӧны ёльяс,
И кыдз шувгӧ вӧрлӧн чаща.
— Код нӧ тані тадзсӧ сьылӧ,
Пемыд вӧра Сыктыв дорас?
Код нӧ шогсӧ йӧзлысь кыліс,
Югыд берег вылӧ корӧ?

Некод комилы эз висьтав,
Некод гӧлӧсас эз шыась.
Весиг кыв эз шу и пыста,
Кӧть и овлывлӧ збой шыа.
Но, а сьыланкывлӧн горыс
Водзӧ лэбис аслас ладӧн,
И друг шуис парма вӧрыс:
— Сьыліс тадз Иван Куратов!

1950 во.