ТӦРСЬЫ, БОБӦ, ТӦРСЬЫ!

Ме ӧтчыд веськалі Ношульӧ. Пыри ӧти дядьӧ ордӧ узьны. Зэв бур йӧз ордӧ веськалі. Ужнайтны кутісны да менӧ тшӧтш пуксьӧдісны пызан саяс. Семьяыс вӧлі неыджыд — куим морт, ме нёльӧд. Ме пукси пызан сайӧ, медся дорас. Кутім сёйны, панясям. А кӧзяйка пыр меным дольӧ: «Тӧрсьы, бобӧ, тӧрсьы!» (Ме вӧлі зэв кузь руд дӧрӧма, лёльӧ-бобӧ кодь, сійӧн, мися, менӧ бобӧӧн ыдждӧдлӧ кӧзяйкаыд). А «тӧрсьысӧ» ме гӧгӧрвои, мися, колӧ дзескӧдчыны, тӧрам мед пызан саяс, сійӧн и пыр пыдӧджык вешйышті да вешйышті. Кӧзяйка пыр дольӧ: «Тӧрсьы, бобӧ, тӧрсьы!» А ме пыр вешйышта да вешйышта енув пельӧсланьыс, ме пыр дзескӧдча, тӧрӧдча — мися, гашкӧ, ещӧ кодкӧ пызан саяс пуксяс. Пуксьысь некод эськӧн эз и ло, а ме пыр вешйышті да вешйышті — енув пельӧсӧдзыс!

Ме Ношульын лун-мӧд олі да вӧлись гӧгӧрвои: «Тӧрсьы, бобӧ, тӧрсьыыс» вӧлӧмкӧ: «Сёй, дитя, сёй!» — зэв мича да мелі кывъяс! А ме вӧлі кӧсъя нин ассьым кузь дӧрӧмӧс шыбитны Луз юас — лёка быд керкаын нимтӧны вӧлі менӧ: «Бобӧ, шойччы! Бобӧ, кытысь тэ? Бобӧ, бобӧ, кытчӧ ветлін?»

Ӧні ме ачым быдӧнӧс бобӧӧн шуа — кузь дӧрӧма кӧть дженьыда сэсся!