ЛИ КУЛЬӦМ

Букыд тувсов лунӧ, урокъяс помасьӧм бӧрын, школьникъяс садитӧны школа йӧрӧ пуяс. Уна пӧлӧсӧс: кыдз, пелысь, льӧм. Ӧти пельӧсӧ пуктісны сьӧд сэтӧр кустъяс. Школа кильчӧ весьтӧ нывкаяс вӧчисны ыджыд град, бура куйӧдалӧны. Сэтчӧ прамӧя шондӧдӧм бӧрын пуктасны разнӧй дзоридзьяс.

А Витя да Геня, кык друг, паськыд гуранӧ садитісны уна вужъя, веськыд да кузь пожӧм.

— Тайӧ пожӧмыс, Геня, добра, — шуӧ Витя. — Татысь тэа-меа кутам тулысъясын ли кульны. Кутшӧм ӧд чӧскыд лиыд. Ме таво вӧр дорын, коді тай быдмӧ Опонь увтасын, дзонь туис литӧ лиавлі. Менам сэки, пурт кындзи, вӧлі бритва кодь лэчыд чер. Уна и пу пӧрӧді. Сой кызта пожӧмыд либӧ кыддзыд ӧтчыдысь сӧтӧмӧн тімбыльтчӧ.

Витя ошйысис, а Геня кӧрис кымӧссӧ, букыша видзӧдліс другыс вылӧ. Босьтіс кӧрт зырсӧ пельпом вылас да гырысь воськовъясӧн муніс сы дінысь.

Витя эз тӧд, мыйысь дӧзмис другыс. Забеднӧ лои, суӧдіс другсӧ да юаліс:

— Мый лои, Геня?

Дыр найӧ эз сёрнитны ӧта-мӧдыскӧд. Витялы жаль вӧлі кӧдзӧдчыны другсьыс, кӧсйис бурасьны. Сійӧ зілис тӧдмавны, мыйла Геня скӧралӧ. Мӧдысьджык Геня висьтасис. Витя чуймис:

— Та вӧсна и лӧгасин? Шеньӧб кодь пожӧмъяс вӧсна дружбатӧ орӧдан? Пуясыд миян оз чинны. — Сійӧ кӧсйис водзӧ висьтавны, кутшӧм уна миян вӧрыс быдлаын, но Геня орӧдіс:

— Тэ, Витя, йӧзыслы зэв ыджыд лёк вӧчан!

Витя тшӧкмуні. Буракӧ, гӧгӧрвоис ассьыс мыжсӧ.